Wie verzorgt mij als ik ooit hulpbehoevend word ?

Over het verlenen van mantelzorg zijn de meningen verdeeld.

De zorgverlening staat sinds 1 januari van dit jaar volop in de belangstelling.
Enerzijds omdat de rijksoverheid bezuinigingen heeft doorgevoerd en anderzijds omdat een groot aantal zaken vanaf die datum door de gemeente moeten worden beoordeeld.
In de maand Januari hebben de inwoners van Venray hun mening kunnen geven op de stelling : “Ik vind dat ik geen mantelzorger voor mijn ouders kan worden”.

De onafhankelijke stuurgroep die de website Burgers van Venray elke maand van een nieuwe stelling voorziet, wilde met de stelling over de mantelzorg peilen hoe men in Venray denkt over het zorgen voor ouders. Daarbij werd gedacht aan de groep jongeren en medioren (50 +) die thans nog volop in het leven staan en (nog) niet geconfronteerd zijn met de noodzaak om mantelzorg te verlenen.
Op de website stonden begeleidende artikelen van instanties die specifieke informatie over mantelzorg te zien gaven, zodat men na het lezen ervan een gefundeerd oordeel op de stelling kon geven.
Bijna 600 personen hebben in de afgelopen maand de website www.burgersvanvenray.nl bezocht, waarvan er 450 unieke bezoekers waren. Jammer dat van die bezoekers er maar 52 daadwerkelijk hun standpunt kenbaar hebben gemaakt.
Het resultaat is echter frappant. In exact de helft van de reacties was men het er over eens dat men geen mantelzorger kon worden. De andere helft wilde dat wel.
Het is interessant om te lezen hoe degenen die ook een motivatie op de website geplaatst hebben, over de mantelzorg denken.

Door het aanklikken van het onderdeel “vorige stellingen” kan men alles nog eens nalezen. Enkele van die meningen zijn zodanig openhartig en expliciet dat we u die niet willen onthouden.
Cees van Elswijk is het niet eens met de stelling en schrijft :
Het is iedereen zijn plicht om zijn ouders te verzorgen als zij dit niet meer zelf kunnen. Dit kun je niet zomaar afwentelen op een overheid of op de samenleving. Dat wat jij kunt doen voor hen moet je ook doen. Toen jezelf hulpbehoevend was, toen waren zij er voor jou en ze hebben jou gemaakt tot wat je nu bent.
M. Hoogland-Verspaij schrijft :
Mij overkwam het, maar heb het nooit als een verplichting ervaren. Hoe je dit in kunt vullen hangt echter van veel factoren af. Wonen ze in de buurt, wat is de band die je met ze hebt, welke zorg is nodig, welk sociaal netwerk is er en hoe staat de persoon waarvoor de zorg nodig is in het leven? Daarom denk ik dat je het breder moet trekken. Kijk ook naar buren/vrienden/bekenden en vraag actief. Dan kun je de zorg delen. En het levert je dan vast en zeker zelf ook iets op............
Isa is het eens met de stelling en geeft aan dat ze als mantelzorger op haar tenen loopt.
Ik ben al mantelzorger van ouders, kleinkinderen ,zwager met beperking, heb veel uren dus inkomen ingeleverd om dit vol te houden Maar er wordt steeds meer druk op mij gelegd. Soms sta ik 's ochtends al op en krijg het benauwd als ik denk aan alles wat ik weer MOET. Mijn broers zijn de grote afwezigen als er iets gedaan moet worden op een spijkertje in de muur slaan na . Waardering voor je werk is er echt wel maar soms zou ik heel even NIKS willen.